Tuf is dood, las ik in de krant. Ik heb nooit een woord met hem gewisseld maar ik wist wie hij was. Ik kende zijn gezicht. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. We woonden in dezelfde stad en bezochten dezelfde café’s. Hij reed in een zilverkleurige Alfa Romeo. Dat herinner ik me nog. Het gerucht ging dat hij geen huis had, alleen die zilverkleurige Alfa. Als hij geen vriendinnetje had, sliep hij gewoon in z’n auto, zeiden ze. En hij deed iets met fotografie. Dat laatste maakte toen niet zo veel indruk op mij; bijna iedereen in die tijd deed iets met fotografie. Ook ikzelf overwoog toen regelmatig iets met fotografie te doen.
Dat Tuf in werkelijkheid Steven Jan van Vuuren heette, weet ik pas sinds afgelopen vrijdag. Ik las het in zijn overlijdensadvertentie in de Volkskrant.
Eind jaren zeventig begon van Vuuren met een kleine Rollei D 35 in Arnhem mensen te fotograferen. Portretten. Op terrassen, in de kroeg, op feestjes en gewoon op straat. In de periode 1979 – 2006 maakte hij duizenden foto’s. Al die foto’s tezamen vormden de zogenaamde fotomuur. Gewoonlijk hing die bij hem thuis in de woonkamer. Hij was ook een paar keer te zien op exposities in Arnhem.
Uit het herdenkingsartikel op de website van Sint Marten, de wijk waar hij jarenlang woonde, maak ik op dat Van Vuuren zelf het tijdstip van zijn dood gekozen heeft. Een week eerder was zijn huis op de hoek van de Van Hasseltstraat en de Van Spaenstraat afgebrand. Daarbij gingen al zijn bezittingen in vlammen op. Ook zijn fameuze fotomuur. Dat moet hem gebroken hebben. “Intens moe” stond er boven zijn overlijdensadvertentie. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Hoewel ik Tuf nauwelijks gekend heb, stemt zijn dood me weemoedig. Onwillekeurig moet ik denken aan dat verhaal uit het begin van de jaren tachtig over die zilverkleurige Alfa, zijn enige bezit.
Eén troost rest: zijn fotomuur staat sinds enige tijd op internet. Uren heb ik op de site rondgedwaald. Foto na foto bekeken. Al die gezichten. Velen herkende ik. Van sommige wist ik dat ze dood waren, van anderen niet. Ook mezelf kwam ik tegen. Wat een naïeve hoop sprak uit die foto op pasfotoformaat. Al deze foto’s vertelden een prachtig en weemoedig stemmend verhaal van een provinciestad in de jaren tachtig en negentig. Ik verruilde Arnhem al begin jaren tachtig voor Amsterdam maar toch vertelt deze fotomuur ook mijn verhaal.
Afgelopen maandag hebben ze Tuf in kleine kring begraven. Wat rest is zijn fotomuur. Een nalatenschap die er wezen mag. Voor Tuf was fotograferen geen bevlieging. Het was zijn levenswerk. Hopelijk komt er snel iemand op het idee hier een boek van te maken.
Surf naar www.fototuf.nl om de fotomuur te bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten